‘Als je nu terugkijkt, weet je dat het nooit meer zo goed werd als hier’.

‘Dit was ultieme euforie’, zeg Tom van achter zijn zonnebril. ‘Gewoon fantastisch. Intens geluk. Na de Giro is dit de prestatie waar ik het meest trots op ben. En ik voelde hier al wel dat mijn leven begon te veranderen. Ik vermoedde al wel dat het nooit meer zou zijn zoals hiervoor. Ergens daalde hier al het besef in dat ik alles had bereikt waar ik al die jaren zo hard voor had gewerkt. Dat weet ik nog, dat ik dacht: hey, was dit niet alles wat je wilde? Misschien is dat zaadje hier al geplant. Ik kon alles nog wel een keer winnen, maar dat gevoel na al dier jaren hard werken en dan voor de eerste keer zulke wedstrijden winnen, die piek komt nooit meer. Het enige wat kan is diezelfde top nog een keer bereiken. Hetzelfde nog een keer doen. Ergens wist ik hier op deze berg al: mooier gaat het niet worden’.

‘Voor mij was het hier af. Ik begon hierna langzaam de nadelen te ondervinden van die zeges, van de doelen die ik haalde’.